Դերասանուհի Մարիա Կազարեսին անվանում էին «Էքզիստենցիալիզմի մուսա»: Ալբեր Քամյուն իր օրագրերում խոստովանում էր, որ Մարիան իր կյանքի մեծագույն սերն է: «Մենք երջանիկ էինք, սակայն այդ երջանկությունը թունավորվում էր մեր հպարտությամբ: Հպարտ սերն օժտված է վեհությամբ, սակայն զուրկ է հուսալիությունից, որը կարող է պարգևել միայն անձնվեր սերը»:
Մեծ գրողն ու տաղանդավոր դերասանուհին առաջին անգամ հանդիպեցին փարիզյան «Մատյուրեն» թատրոնի տնօրեն և ռեժիսոր Մարսել Էրանի տանը: Քամյուն ամուսնացած էր, սակայն հավատարիմ չէր, հատկապես` պատերազմի տարիներին, երբ նրա կին Ֆրանսինը գտնվում էր օկուպացված Ալժիրում: Կազարեսը շրջապատված էր երկրպագուներով և երբեք չէր լրջացնում իր կարճատև հրապուրանքները:
Նա Մարիային անվանում էր «իմ միակ Կազարեսը»: Նա խանդում էր ընկերներին, գործընկերներին, անծանոթներին, բոլորին, ովքեր հայտնվում էին Մարիայի կողքին: Օրական երկու անգամ Մարիան ստանում և ընթերցում էր նրա նամակները, իսկ հանդիպումների ժամանակ փորձում էր խաղաղություն նվիրել նրա անհանգիստ հոգուն: Նա արդեն հասցրել էր ճանաչել Քամյուի անկայուն ու ցասկոտ բնավորությունը: 1944-ին պատերազմը դեռևս շարունակվում էր, և Փարիզում դժվար էր սննդամթերք հայթայթելը, սակայն Քամյուն «սև շուկայում» գտնում էր այն ամենը, ինչ սիրում էր Մարիան: Նա գործում էր ամենախենթ արարքները, օրինակ` պայմանավորվում էր իր ծանոթներից մեկի հետ և Մարիային տանկով զբոսանքի տանում Փարիզի փողոցներով: Թեպետ Մարիան նրանից ինը տարով երիտասարդ էր, սակայն ավելի մեծ ճանաչում ուներ: Եթե Քամյուին ճանաչում էին հիմնականում փիլիսոփաներն ու փիլիսոփայության սիրահարները, ապա Մարիային ճանաչում էին բոլորը և ծափահարություններով էին դիմավորում յուրաքանչյուր սրճարանում: Քամյուն խանդից մոլեգնում էր, մտաբերում էր իր կնոջ անպաշտպանությունը և նրան ակամա համեմատում իսպանական ազատատենչությամբ լի իր սիրեցյալի հետ: Ի վերջո, նա հոգնեց սեփական անկառավարելի բնավորությունից, տառապանքից ու խանդից, և կնոջը խնդրեց վերադառնալ Փարիզ: Ֆրանսինը վերադարձավ և շուտով երկվորյակ երեխաներ պարգևեց ամուսնուն, իսկ Կազարեսը խզեց Քամյուի հետ հարաբերությունները:
Քամյուի և Կազարեսի հարաբերությունները նման էին հրաբխի` մերթ հանգչող, մերթ վառվող: Այդ հարաբերություններում երջանկությունը կարճատև էր, որովհետև կարճատև էր խաղաղությունը: Նրանք բացատրվում էին, բաժանվում, միանում, ներում, ներվում, նորից վիճում, նորից բացատրվում… Երբեմն նրանք ունենում էին նաև ոչ տևական սիրավեպեր այլ զուգընկերների հետ, սակայն հետո իրենց մտերիմներին խոստովանում էին, որ չեն կարող ապրել միմյանցից հեռու: Քամյուն ասում էր, որ առանց այդ հրաբխի չի կարող գրել, շնչել, մտածել:
Նրանց հարաբերությունները չընդհատվեցին մինչև Քամյուի ողբերգական մահը 1960թ-ին` ավտովթարից: Նա մահացավ նույն ակնթարթին` առանց ցավի: Ավտովթարից ընդամենը մի քանի օր առաջ Մարիան նրան խնդրել էր թողնել Փարիզը և միասին մեկնել Մեքսիկա` ընդմիշտ, նոր կյանք սկսելու: Մարիա Կազարեսը Քամյուի մահվանից հետո ապրեց ևս 36 տարի և վախճանվեց 74 տարեկան հասակում` իր ծննդյան օրը: 
